Hmm... Wiesz, ja bardzo lubię bujac w oblokach :P Chodzi o to, by nie mylić swego wyobrażenia rzeczywistości z faktami. Świat nie jest ani nieskazitelnie dobry, ani całkowicie zły. Nie ma bieli i czerni, czylko ogromna ilość odcieni szarości... Tu nie ma dobrych rycerzy, cnotliwych księżniczek i przerażających smoków. Każdy ma swoje wady i zalety, z którymi trzeba się pogodzić i nie wolno nikomu przypisywać z góry narzuconej roli.

o tak, tez znam osoby, które swoje zycie chcą czynić bajką. Czekają na coś czego nie m. Liczą na cos co sie nie wydarzy. Lubią czytć bajki uciekać w swiat fantazji i wyobrażać sobie tam siebie.
Później jeszcze bardziej cierpią, gdy to sie nie spelnia. Więc po co? Nie zdają sobie z tego sprawy, bo przeciez lepiej widzieć "a może jednak" niż "tak sie nie stanie"

Chyba tak, bo w końcu ile jest osób, które swoje życie chcą oczynić taką bajką? Aż sama się zdziwiłam, jak wiele...

Bardzo logiczne. Oto jak nie-bajka może jednocześnie też być nie-życiem. Tylko, czy warto w takim razie ją opowiadać...?