Źle mnie rozumiesz, humanista to humanista, taka jego praca i niech to robi byle dobrze. Jak ktoś jest w tym dobry to niech to robi, ale co to np za zawód filozof?

Czyli wg Ciebie humanista= nierób. No cóż, tytanem pracy nigdy się nie czułem, ale co to ma do naszej dyskusji?

Bo trzeba się czymś zajać, żeby nie wyjść na nieroba

A po co nam inne "nieścisłe" dziedziny nauki- np. filozofia czy filologia?

To po co ona jest w ogóle?

Nie jest nauką ścisłą w takim znaczeniu, jak np. matematyka czy fizyka, gdzie wszystko da się krok po kroku policzyć i udowodnić.

Nie nauka? A teologia to nie jest nauka?

"Tertium non datur"- "Trzeciej możliwości nie ma". Skoro sam twierdzisz, że władza nas oszukuje, to nie ma żadnego powodu, by wierzyć w fakty historyczne bardziej niż w zmartwychwstanie Jezusa (też zresztą odnotowane przez historyków rzymskich). Moje porównanie wzięło się stąd, że raczej nie spotyka się ludzi twierdzących: "Nie wierzę w bitwę pod Grunwaldem, bo mnie tam nie było, nie widziałem tego na własne oczy". Poza tym pisałem już kiedyś, że szukanie "dowodów" na istnienie Boga mija się z celem, wiara to nie nauka ścisła.

Na bitwę pod Grunwaldem są dowody historyczne, tak samo na istnienie Juliusza Cezara, chociaż ja w żadną historię nie wierze bo władza i tak zawsze nas oszukuje. A na istnienie Boga dowodów nie ma kompletnie żadnych, a z łaciną to prosze do Mańka, ja nie mam takiego przedmiotu.

Ciekawe pytanie. Można przyjmować, że Bóg istnieje lub nie- w tym drugim wypadku równie dobrze można nie wierzyć np. w to, że odbyła się bitwa pod Grunwaldem albo że żył Juliusz Cezar. W końcu nie przeniesiesz się o X lat wstecz i nie sprawdzisz na własne oczy, jak było naprawdę. Z wiarą w Boga, lub jej brakiem, jest tak samo. Natomiast jeśli przyjąć, że Bóg istnieje (właśnie ku temu się skłaniam), to z definicji musi On być istotą idealną, a więc nieobciążoną grzechem i innymi ludzkimi przywarami. Tertium non datur.

A skąd wiesz że Bóg jest bez winy?

Nazywasz wiarę w Boga "oszukiwaniem siebie", jednak tak samo człowiek wierzący może nazwać poglądy ateistyczne, i nie zmieni to niczego w Waszych stanowiskach. Przekonamy się o tym z całą pewnością dopiero po śmierci. Natomiast jeśli chodzi o "wybaczenie samemu sobie", nie jest ono wystarczające- to tak, jakby przestępcy sami prowadzili swoje procesy sądowe i się uniewinniali. Ludzie nie mogą odpuszczać grzechów sami sobie, ani sobie nawzajem, ponieważ są grzeszni. Moc wybaczania ma Bóg, ponieważ to On jest bez winy i stoi ponad grzechem.

Sensu nie ma przebaczenie które jest z niczego, od nikogo, jest zmyślone przez nas samych, już lepiej wybaczyć samemu sobie, ale większość ludzi jest na to za słaba, wymyślili więc sobie razem istotę zwaną Bogiem. I w ten oto prosty sposób znalazło się wytłumaczenie na wszystko czego nie chciało lub nie potrafiło zrobić się samemu. Nie ma to jak oszukać samego siebie.

Tam, gdzie jest wina, potrzebne jest przebaczenie. Na to od Boga nie jesteśmy w stanie zasłużyć, więc dostajemy je bez żadnej "zapłaty", natomiast człowiekowi musimy wynagrodzić krzywdę własnymi siłami. Można powiedzieć "nie jest mi ono potrzebne", tylko czy jest sens je odrzucać?

Ale po co nam wybaczenie Boga? Komu do szczęścia potrzebne?