Polska fotografia awangardowa 1948-1971. Zdzisław Beksiński jako fotografik

 
MGS zaprasza na wykład Krzysztofa Jureckiego 19.04.2007 o godz. 18. w OPS  
Po II wojnie świtowej zainteresowania awangardą odżyły dzięki postawie jaką prezentował malarz i fotograf Zbigniew Dłubak, który z Fortunatą Obrąpalską był uczestnikiem wraz słynnej Wystawy sztuki nowoczesnej (1948/49). W II połowie lat 50. odrodziła się polska fotografia awangardowa, dzięki działalności nieformalnej grupy: Zdzisław Beksiński, Jerzy Lewczyński i Bronisław Schlabs, która zainteresowana była rozszerzeniem pola fotografii, bądź nawet wyjściem poza jej obowiązujący obszar za pomocą surrealizmu i fotografii znalezionej. Grupa pragnęła nawiązać do programu niemieckiej „fotografii subiektywnej”. Obok nich ważna była postawa członków Grupy Krakowskiej – Marka Piaseckiego (surrealizm) i Andrzeja Pawłowskiego (kinetyzm). Ważną pozycję zajmował także Zbigniew Dłubak, który polemizując z Beksińskim jako teoretyk, domagał się fotografii bardziej mimetycznej. Na przełomie lat 50. i 60. powstały oryginalne, oparte na materiale fotograficznym i graficznym surrealizujące filmy Jana Lenicy i Waleriana Borowczyka. W latach 60. działała w Toruniu grupa Zero 61, która do końca lat 60. przechodziła proces unowocześnienia języka fotograficznego, zbliżając się do postawy neoawangardowej. W latach 1968 odbyła się tradycyjna jeszcze Wystawa fotografii subiektywnej, ale przejście na pozycje konceptualizmu nastąpiło na wystawie Fotografowie poszukujący (1971). W okresie tym najważniejsze i najbardziej oryginalne fotografie wykonał Beksiński, który w latach 1953-59 głownie zajmował się fotografią, tworząc prace niezwykle oryginalne prace, które czekają na swe miejsce w historii fotografii światowej.