Dopiero teraz uświadomiłem sobie co tam się naprawde wydazyło. Bardzo dobra stronka!!!

Strona bardzo dobra!!! Szczerze mówiac nei wyobrazałem sobie czegos takiego!!! duzo czytałem na ten temat ale ta strona uswiadomiła mnie !!! Uwazam ze powina byc polecana młodzizy zeby zdała sobei sprawe jaka tragednia nastapiła !!!!!!!! Strona jakiej brakowało!!!!!!!!

ŚWIETNA STRONKA, ROBI WRAŻENIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

heee

Jestem pod wrażeniem.Co innego wiedzieć,"zdawać sobie sprawę",a co innego doświadczyć tego ogromu nieszczęścia swoimi zmyslami.

Strona robi wrażenie ,Tak trzymaj ,masz nos dokumentalisty.
Pozdrawiam Golvid

proponuję jeszcze przeczytać książkę braci Strugackich "Piknik na skraju drogi".

Jakoś tak dziwnie mi się to z tym kojarzy

Naprawdę opis ze zdjęciami robi spore wrażenie! Bravo dla autorki czyli coś pozytywnego w tym gąszczu smutnych, tragicznych wspomnień ...

Nic dodać nic ująć strona świetna!! naprawde te zdjęcia zrobiły na mnie duże wrażenie
!!!
Dzięki Eleno za ten świetny, ze tak to nazwę reportarz!!

Cudo aż brak słów. Będe miał motor i troche urosne to też się przejade.

Wspaniałe, reporterskie ujęcie tematu, który sam w sobie jest już ciekawy. Autorka ukazała tragedię zupełnie z innej strony - nie poprzez suche fakty i bezduszne zdjęcia. W tym reportażu każde zdanie, każda fotografia jest niewielką cząstką ludzi, którzy tam żyli, mieszkali i umarli. Autorka wspaniale opisuje otwarty balkon i pranie na sznurku, stwierdzając po chwili, że to jest iluzja, która trwa od 1986 roku. Z reportażu wyczuwa się obecność zmarłych w tych miejscach. Prawdziwy majstersztyk. Chętnie zabrałbym się na kolejną wyprawę z autorką w tamte rejony. Doceniam jej odwagę.

Brak mi słów...Gdy kupię sobie swój pierwszy wymarzony mtorek na 100% się tam wybiorę.Szczerze Ci zazdroszczę Elena.

To niesamowite. Po przeczytaniu pozostaje smutek i żal ludzi mieszkających tam!!! To mysi być straszne, tak w jednej chwili opuścić wszystko swój dom, wspomnienia, zostawić kapcie, może czajnik z gotującą się wodą na herbatę!!!
Dziękuję za taką stronę. JESTEŚ WIELKA!!!!

Po przeczytaniu i obejrzeniu zdjęć musiałem chwilę ochłonąć. Zdjęcia robią ogromne wrażenie...Podziwiam też autorkę za odwagę, dzięki niej możemy poznać tą katastrofę z trochę innej strony.

Nie wiem dla czego ale pojechał bym tam. Jednocześnie podziwiam też odwage i ciekawość kobiety (Autorki) która dla wielu po prostu jest brzydko mówiąc lekkomyślna. Jednak bez taskich ludzi nie zdobyto by najwyrzszych szczytów i nie dokonano by wzniosłych odkryć. Proszę tylko o jedna żecz. Jesli jest to morzliwe to prosze opisać (zdjęcia) kolegi i kolerzanki którzy byli wspomniani w tekście.
Strona ta stanowi też przestroge i kierunkowskaz na przyszłość. Sam jestem wielkim entuzjasą energii atomu ,ale też zdaję sobie sprawę co by było po wojnie atomowej...