spotkalam chlopaka, ktory jest niesamowicie podoby do sebana. nalogowy samobojca. 8.raz w psychiatryku. co to znaczy naprawde - chciec sie zabic? ciagle nie wiem. mimo czerwonych, estetycznie doskonalych tabletek, ktore boje sie wyrzucic.nic nie rozumiem

.. w środę widziałał go..uśmiechnął sie do mnie z wielkiej tablicy na której widniał napis matura 2001:)..mimoże że go niema:(..to jednocześnie jest wszędzie:)..u mnie na półce z płytami OD SEBKA:), na ścianie na której wisi plakat od Niego:), w albumie ze zdjęciami - patrzy sie na mnie tymi wielkimi oczami:)..i w moim serduchu i we mnie..płynie w nas ta sama krew:)..chociaż rok to cholernie długo..bez Niego:(

mija już rok od pamiętnego "full stop"... to chyba gdzieś od tego momentu zaczęło się to, co zacząć się nigdy nie powinno... "Czym dla ptaka są skrzydła, tym dla człowieka przyjaźń: wznosi go ponad proch ziemi. .." To dzięki Sebanowi poznałem to uczucie :) ... dziękuję Ci!

:)

nigdy nie wolno tracic nadziei. nawet teraz wiem, ze kiedys odnajdziemy Sebana - tyle, ze nie tu, a w zupelnie innym miejscu...lepszym miejscu....

Miejmy nadzieję, że chociaż ta strona www pozostanie na zawsze. WEK dobrze,że się odzywasz, już traciłem nadzieję, Siostro - Twój Brat zawsze będzie nam się śnił, Olu - rozumiem Cię doskonale - też mam podobnie...

to musi niesamowicie wygladac z jego perspektywy, tam z gory... takie "mrowki" krzatajace sie bez ladu i skladu... na pewno sprawiamy mu tym usmiech.

to jest takie na maxa w "jego stylu".........

Mnie tez sie dzis snil i to przypomnialo mi o stronie, sylwesterze o ludziach kryjacych sie za komentarzami i ciagle powtarzam sobie kogo jeszcze niepoznalem tak jakbym chcial komu jeszcze niepodziekowalem...Ja wierze ze patrzy na nas i moze nawet z lekkim usmiechem

Po raz kolejny przejżałam sobie tą stronę - zdjęcia itd. Miło, że została taka pamiątka:)

Dziś pierwszy raz weszłam na tą stronę. Znałam Sebastiana z lat dzieciństwa, jak przyjeżdżał do babci, do Siedlec. Siedzę i płaczę żałując że nie zdąrzyłam poznać tak wartościowego człowieka. Mam go tylko we wspomnieniach włóczęgi po sadzie owocowym Jego cioci....

Ehh ciagle mysle o tym ze moglismy zrobic wiecej nawet przy poszukiwaniach, lekarze nie sa bez winy... ale 'skad wiedziec wszystko komu bije dzwon'

Mi sie dzisiaj snil... A wszystko przez to, ze ciagle o nim mysle... Od kiedy umarl, sni mi sie jako osoba zyjaca, ale jakby nietrwala, mogoca w kazdej chwili zniknac... Tak bym chciala, zeby pozostal jak najdluzej, zeby juz mnie nie opuszczal... A najgorsze jest to, ze potem sie budze i uswiadamiam sobie, ze to tylko sen...

seban czuwa nade mna. wiem to, czuje to.
nawet boje sie zastanawiac jak bardzo mi go brakuje...

juz tyle czasu minelo a ja ciagle mam mysli w stylu "o fajna ksiazka/mp3/filmik, ide pokazac Sebkowi" albo nawala mi kompter, a moja pierwsza mysl to ze ide po Sebka...i najgorsza jest ta druga mysl, ze cos jednak jest nie tak i nagle uswiadamiam sobie w jak wielu aspektach mojego zycia S. byl "constans" . Musze sobie ciagle przypominac ze go nie ma bo jakos to nie dociera do mnie, zdanie "Sebastian nie zyje" jest MEGA abstrakcyjne. Co za dól tak sobie zaczac przypominac poszczegolne dialogi, sytuacje zupelnie jakby to bylo wczoraj...jak tak siedzial przy tym swoim kompie na podlodze, ja wpadalam na chwile, on mi puszczal jakas smieszna muze mielismy beke i koniec. takie nic, a tak tego brakuje.

W dniu 20. stycznia o godzinie 18.00 w kosciele Swietego Antoniego na Wzgórzu Swietego Maksymiliana bedzie odprawiona msza za Sebana w dniu jego imienin. Po mszy swietej bedzie wystawiony Najswietszy Sakrament, a wiec bedzie mozliwosc cichej modlitwy.